Ik ben geboren met heupluxatie en heupdysplasie, waarbij de botten in mijn heupen niet goed gevormd zijn. Hierdoor heb ik chronische pijn en kan ik niet lang lopen en staan, daarnaast zijn de meeste bewegingen ook lastig om te maken met mijn benen. Vroeger heb ik alles kunnen doen wat ik wilde en dat heb ik dus ook vol op gedaan. De sport die ik toen al het leukste vond om te doen, vind ik nu nog steeds het leukst, namelijk tennis. Na 5 jaar tennissen, vanaf mijn tiende, ben ik gestopt vanwege fysieke redenen. Dit viel mij ontzettend zwaar omdat ik voor het eerst echt beperkt werd in mijn leven door wat ik mankeer. Na meerdere operaties veranderde mijn leven en kon ik niet meer de dingen doen waar ik zo gelukkig van werd. Ik kon niet meer rennen en springen, niet meer tennissen, nog maar kleine stukjes lopen en moest zuinig gaan leven.

Maar na anderhalf jaar niks doen kwam ik per toeval op facebook een groep tegen waar rolstoeltennis gedaan werd, bij mij in de buurt. Daar heb ik voor het eerst kennisgemaakt met deze sport en ik moet heel eerlijk zijn dat ik er echt niks aan vond. Als je van het valide tennis afkomt en nog niet accepteert dat je dat niet meer zal kunnen, ga je het op een verkeerde manier bekijken. Dat heb ik uiteindelijk van mij af kunnen zetten en toen begon ik plezier te krijgen in het rolstoeltennissen. In 2016 ben ik voor het eerst toernooien gaan spelen binnen Nederland, voor de nationale ranglijst. Dit ging verrassend goed en binnen het jaar speelde ik de wedstrijden op het hoogste niveau binnen Nederland.

Hierna ben ik het wat serieuzer gaan bekijken en opzoek gegaan naar een extra trainer.Op het ABN AMRO WTT dat in februari in Ahoy is, ontmoette ik oud-bondscoach rolstoeltennis Marc Kalkman. Bij Marc heb ik de afgelopen 2 jaar veel getraint en veel geleerd. Ondertussen train ik drie dagen in de week met Stefan Weeda in Spijkenisse en drie dagen in de week ben ik op het Nationaal Trainings Center van de KNLTB te vinden waar ik met de Nederlandse selectie, onder leiding van bondscoach Dennis Sporrel, train. 

Mijn ambities liggen hoog, maar zijn realistisch als ik er hard voor werk. In 2017 ben ik begonnen met toernooien spelen buiten Nederland voor de wereld ranglijst en eindigde op de 40e plek op de enkel ranglijst en op de 38e plek op de dubbel ranglijst. Naast mijn grote doel om de Paralympische Spelen in Tokio (2020) te halen, wil ik ook graag iets teruggeven... Ik wil spijkenisse op de kaart zetten door mijn prestaties, maar ook binnen Spijkenisse (en Nederland) de aangepaste sport helpen stimuleren en laten zien dat een beperking geen beperking hoeft te zijn! 

2018 was een mooi jaar met weer veel nieuwe ervaringen. Ik heb dingen bereikt waarvan ik niet wist of het zou kunnen, maar helaas ook diepe dalen gehad dit jaar, maar daar heb ik heel veel van geleerd op mentaal gebied. Dit hoop ik volgend jaar op en ook buiten de baan tot uiting te kunnen brengen in een bepaalde rust, wetende hoe ik met sommige dingen om moet gaan! Op naar meer mooie dingen!